Alacakaranlıktaki İlk Işık...

     Cümlelerime tekrar devam ediyorum.
Yeni bir sayfaya "Merhaba"... diyorum hayatımda.
Bir "özne" arıyordum , cümlelerime , hayatıma , yastığa koyunca kafamdaki düşüncelerime, omzunda ağlabileceğime , karşısında güleceğime , ruhumu tekleştireceğime...
  Karanlıktı etraf aylardır.
Kanayan bir yara kabuk bağlamıştı ve dökülüyordu artık ,izler silinmeye başlamıştı.
Önümü görmeden ayağa kalkıp adım atmaya devam ediyordum, yaşam devam ediyordu.
Karanlıkta yürümeyi öğreniyordum , bağıra bağıra...
Bağırınca tüm kötülükleri bastıracağımı düşünüyordum . Korka korka yürüyordum bu alacakaranlıkta.
Yorgundum , daha önceki insanlardan kırgındım , eğer düşünürsem üzüleceğim , tüm kırıkları toplayıp yeni bir nefesle yola koyuldum.
 Ben sadece "sevmek" istiyordum , birine ait olmak tamamen.
Onunla arkadaş,sevgili,dost ; hep olmak , her daim olmak , her şey olmak istiyordum.
Bu şarkıyı söyleyerek , aydınlık hayallerle yürüyordum alacakaranlıkta.
Ne yabancı ne de aşina olmayan birisinin sesiyle irkildim , korktum tekrar...
Hemen maskelerden biriyle cevap verdim , olmadığım sevmediğim popüler maskelerden biriydi.
Fazla ukala , uçlarda gezen, umursamaz , anı yaşayan biriymiş gibi...
Önyargılıydım oldukça çünkü ,yüzümü görürse zarar verir diye korkuyordum.
Maskeyle konuşmalar başladı alacakaranlıkta...
Konuşuyorduk , konuşuyorduk...
Belkide biraz zaman böyle konuştuk...
Maske takmaya gerek biri olmadığını hissettim , ne yabancı ne de aşina olduğum biriydi oysaki
Maskeyi çıkıp altındaki "ben" le onunla konuşmaya başladım , kapalı kutumdan çıkmak istedim.
Buna değer mi ? değmez mi ? bilemezdim. Kendimi tanıtmaya başladım ne aradığımdan ne istediğimden ne yaşadığımdan nasıl hayatım olduğundan ... Tüm duygularını tüm çıplaklıyla görmek istedim onunda.
Ne yaşadığını , neye üzüldüğünü , neyi sevdiğini , ne istediğini , ne aradığını...

      "Biz senle aynı yerinden vurulmuş,aynı yerinden kanayan,aynı yerinden acıyan aşıklar gibiyiz"

Der Adrian, onun dediği gibiydi.

Buna kanaat getirdim.
İkimizde korkuyorduk böyle bir şeyden. Kötü bir ilişkidense, iyi bir yalnızlık diyorduk.
Ama korka korka da yanyana yürümeye başlamıştık çoktan.

Etkilenmeler ve sevmeler başlamıştı.
Sevmeye ,sevilmeye ilişkiye hazırdım.
Ama bağlanıp bitmesine, terkedilmeye,aldatılmaya,vazgeçilmeye...

 Bir daha kırılırsam daha çok acıyacak, çok korkutucu bu.

Korka korka adım atmaya devam ediyordum.Ama güven veriyordu onunla bu yürüyüş...

Yolculuğa çıkacak mıydık? çıkmayacak mıydık ? Çok isterdim. 

Ama geleceği bilebilir miydik...

Güven bana "ben geldim" diyordu.

Güveniyordum.

O da istiyordu beni, benim onu istediğim gibi.

Artık bağırmama gerek yoktu karanlıkta...

Ellerinden tutarken dışarıdan korkmuyordum.

Bir anda bir ışık önümüzü aydınlatmaya başladı.

Bu ışığın kaynağı yoktu ama.

Nerden geldiğini bilmiyorduk ama .

Aydınlık huzur verici geceler geliyordu belki.

Belki de, bunu düşünmek bile istemiyorum.

Umarım aydınlık bu yol , benim sonum, sonsuzum olur dedim.

Tam olarak araftayım, belki cennetim de olabilirdi , cehennemi de...

Umarım cennetim olurdu.